- demoror
- dēmŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.1.Neutr., to loiter, linger, tarry, delay (very rare):II.
me hic demoratam tam diu,
Plaut. Rud. 2, 4, 27:ille nihil demoratus exsurgit,
Tac. A. 15, 69:quamdiu legationis causa ibi demorantur,
Dig. 5, 1, 2, § 4:in errore,
Vulg. Sirach, 17, 26;diebus septem,
id. Act. 20, 6 al. —More freq. (and class.),Act., to retard, detain, delay one:diu me estis demorati,
Plaut. Epid. 3, 2, 40; cf.: ne diutius vos demorer, *Cic. de Or. 2, 58, 235: detinere aliquem et demorari, Lentul. in Cic. Fam. 12, 15:nullo hoste prohibente aut iter demorante,
Caes. B. G. 3, 6 fin.; so,repentinas eorum eruptiones,
id. B. C. 1, 81, 5:novissimum agmen,
id. ib. 3, 75, 3; Tac. A. 12, 68.— Poet.:Teucros quid demoror armis?
restrain from battle, Verg. A. 11, 175 (ab armis, Serv.):fando surgentes demoror Austros,
Verg. A. 3, 481 (i. e. vos demoror quominus ventis utamini, Serv.): inutilis annos demoror, detain the years (sc. that hasten to an end), i. e. remain alive, Verg. A. 2, 648 (quasi festinantes diu vivendo detineo, Serv.):mortalia demoror arma,
i. e. await, Verg. A. 10, 30 (exspecto, sustineo, Serv.).
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.